Sed id ne cogitari quidem potest quale sit, ut non repugnet ipsum sibi. Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Ut in geometria, prima si dederis, danda sunt omnia. Bonum valitudo: miser morbus. Quia dolori non voluptas contraria est, sed doloris privatio. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Universa enim illorum ratione cum tota vestra confligendum puto. Negat esse eam, inquit, propter se expetendam. Quid sequatur, quid repugnet, vident. Quae cum essent dicta, discessimus. Quod ea non occurrentia fingunt, vincunt Aristonem; Facillimum id quidem est, inquam. Stoicos roga. In qua si nihil est praeter rationem, sit in una virtute finis bonorum; Peccata paria. Hoc ille tuus non vult omnibusque ex rebus voluptatem quasi mercedem exigit. Quo modo? Ergo in utroque exercebantur, eaque disciplina effecit tantam illorum utroque in genere dicendi copiam. Quae sequuntur igitur? An potest, inquit ille, quicquam esse suavius quam nihil dolere? Etiam beatissimum? Beatus autem esse in maximarum rerum timore nemo potest. Sed nimis multa. Quam si explicavisset, non tam haesitaret. Hic ambiguo ludimur. Illa tamen simplicia, vestra versuta. Duarum enim vitarum nobis erunt instituta capienda. Tecum optime, deinde etiam cum mediocri amico. Duo Reges: constructio interrete. Huius, Lyco, oratione locuples, rebus ipsis ielunior. Non risu potius quam oratione eiciendum? Ratio quidem vestra sic cogit. Itaque contra est, ac dicitis; Nihil opus est exemplis hoc facere longius. Nam Pyrrho, Aristo, Erillus iam diu abiecti. Et quidem, inquit, vehementer errat; Omnia peccata paria dicitis. Omnia contraria, quos etiam insanos esse vultis. De hominibus dici non necesse est. Sed ad haec, nisi molestum est, habeo quae velim. Nec vero sum nescius esse utilitatem in historia, non modo voluptatem. Quem si tenueris, non modo meum Ciceronem, sed etiam me ipsum abducas licebit. Sint modo partes vitae beatae. Sed nimis multa. Quis enim confidit semper sibi illud stabile et firmum permansurum, quod fragile et caducum sit? Quod est, ut dixi, habere ea, quae secundum naturam sint, vel omnia vel plurima et maxima. Itaque a sapientia praecipitur se ipsam, si usus sit, sapiens ut relinquat.